रविवार, १० एप्रिल, २०११

गरीबी- एक काव्य

गरीबीचे भिषण चटके
मी आहेत अनुभवले
खाण्यास पुरते धड नसे
पोट पाठीस भिडलेले

बाप उपाशी, माय उपाशी
बहिण भाऊ सारे उपाशी
माय करी मोलमजुरी
बाप असाच कष्ट उपशी

शिकण्यासाठी पैका नव्हता
चिमटा पोटी पैका साठवी
खुप शिकुनी मोठे व्हारे
म्हणुनी आम्हा शाळा पाठवी

शिकुनी आम्ही मोठे बनलो
कृपा माय पितयांची
गरीबी नव्हे शाप कोणाचा
आहे ताकद दृढ मनाची

रंजुनी गांजुनी करुनी गोंधळ
दोष नशिबी देऊ नये
मार्ग काढुनी स्थिर चित्ताने
प्रयत्ना वाचुनी राहु नये

गतकालाचे भिषण दिवस
पुनः कधी ते येऊ नये
सन्मार्गाची कास धरुनी
सत्याचा मार्ग सोडु नये

   ...........डी सिताराम

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत: