हरवलेले काव्य

काव्य मज सोडुनी गेले
पोरके मज करुनी
सुख वाटेना चैन पडेना
फिरतो मी जनी वनी

दाही दिशा शोधुनी झाल्या
नाही सापडे माग
कसे रुसले कवणा ठाऊक
माझ्या नशिबी भोग

विरह जाळीतो रात्र शोधितो
उधाणलेल्या मनापरी
भयाण, खिन्न, उदास असा मी
दीन बापुडा खरोखरी

कुणा न दिसले कसे नवल हे
पडे मजला कोडं
कसे रुसले नाही कळले
मना लागले वेड

पाशी असता नाही कळले
महत्व मज काव्याचे
तुच्छ लेखिले तयापरी मी
गर्वात बोले वाचे

उदार होऊनी कोणीतरी मज
काव्य शोधुनी देईल का?
थकल्या मनास आधार देऊनी
आनंद कोणी देईल का?

...........डी सिताराम